ஏன் படிக்கிறோம்? எதற்காகப் படிக்கிறோம்?

புத்தகங்களை ஏன் படிக்கிறோம்? எதற்காகப் படிக்கிறோம்?

இந்தக் கேள்வியை வைத்துக் கொண்டு "கூட்டாஞ்சோறு" ஆர்வி புத்தகங்களுக்கான தன்னுடைய தனி வலைப்பதிவில் ஒரு தொடர் பதிவாக எழுதியிருக்கிறார்.

இந்தக் கேள்வியே எனக்குக் கொஞ்சம் வினோதமாகத் தான் தெரிகிறது. என்னுடைய சிறுவயதில் இருந்தே என்னுடைய அண்ணன்மார்கள் இடமிருந்து புத்தகம் படிக்கும் பழக்கத்தை எனக்கும் தொற்றி விட்டதால் இந்தக் கேள்வி விநோதமாக இருக்கலாம். ஆனால் புத்தகம் படிப்பது மட்டும் இல்லை, எந்த ஒரு பழக்கத்திற்கும் நம்மைச் சுற்றியுள்ளவர்களே முன்னோடிகளாக ஆரம்பித்துக் கொடுக்கிறார்கள், நாம் நமது சூழ்நிலை, ஆர்வத்திற்குத் தகுந்த மாதிரி இந்தப் பழக்கங்களை வளர்த்துக் கொள்கிறோம் அல்லது மறந்து விடுகிறோம் என்பது தான் சரியான பதிலாக இருக்கும் என்று தோன்றுகிறது.

புத்தகங்கள் வாசிக்கும் வழக்கத்தை கைக் கொண்டிருப்பவர்களிடம், அந்த வாசிப்பு அனுபவத்தைப் பற்றிக் கேட்டால் எல்லோராலும் ஒரேமாதிரி சொல்ல முடிவதில்லை, ஆனாலும் வாசிப்பில் லயிப்பது போல ஒரு சுகானுபவம் வேறில்லை என்பதை அத்தனை பெரும் ஒருமித்துச் சொல்லுவார்கள்.

"உயிர் வாழ மூச்சு மிகவும் அவசியம்தான் இல்லையா?

அப்படி வாழ்வதற்கே ஒரு அர்த்தத்தை, சுவையைக் கொடுப்பது வாசிப்பு அனுபவம் தான்! சிலர் வாழ்க்கையைப் படித்தே அறிந்து கொள்கிறார்கள்! வேறு பலருக்கோ, புத்தகங்களை வாசித்தே வாழ்க்கையை அறிந்து கொள்கிற அனுபவம் வாய்க்கிறது. வாசிப்பதில் ஆழ்ந்து லயிக்கும்போது அதை யாருடனாவது பகிர்ந்து கொண்டே ஆக வேண்டும் என்ற தவிப்பு, மடி கனத்துப் போன பசுவைப் போல, எழுதத் தூண்டுகிறது.

வாசித்ததும், நேசித்ததுமான சில அனுபவங்கள் இந்தப்பக்கங்களில்!

புத்தகங்கள், கவிதைகள் என்று மட்டுமல்ல, மன வளம் பெருக உதவியாகக் கிடைக்கும் எந்த செய்தியாக இருந்தாலும் சுவாசக் காற்றாக! 

புத்தகங்கள், கவிதை, இலக்கியம், அரசியல், பொருளாதாரம் என்று எதில் வேண்டுமானாலும், படித்த நல்ல விஷயங்களைப் பகிர்ந்து கொள்ளவும், இன்னும் அதிக விஷயங்களைத் தெரிந்து கொள்ளவுமான நுழைவாயில் இது! "

இப்படி ஒரு அறிமுகத்துடன் தான் இந்த வலைப்பதிவை ஆரம்பித்து வாசிப்பு அனுபவங்களை பகிர்ந்து கொண்டு வருகிறேன். வாசிப்பு அனுபவங்களைப் பகிர்ந்து கொள்கிற வலைப் பதிவுகள் மிகக் குறைவாகவே இருந்தாலும் கூட, ஒவ்வொன்றும் ஒவ்வொரு கோணத்தில் இருந்து, தான் அனுபவித்ததைப் பகிர்ந்து கொள்வதாக இருக்கின்றன. தமிழில் விமரிசனக்கலை, விமரிசனத்துறை  சரியாக வேர்பிடித்து வளரவில்லை என்று சிலர் குறைப்பட்டுக் கொள்கிறார்கள்.அப்படிச் சொல்பவர்களே தங்களைப் பற்றிய விமரிசனங்களை சகித்துக் கொள்வதில்லை. இங்கே தமிழில் படைப்பாளிகள் தங்கள் எழுத்தில் உள்ள குறைகளை விமரிசிப்பதை, தங்களையே தனிப்பட விமரிசிப்பதுபோல எடுத்துக் கொண்டு ஒருவிதமான விரோதத்தை வளர்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்பதையும் சேர்த்துப் பார்த்தால் ஏன் விமரிசனத்துறை இங்கே வேர் பிடிக்கவில்லை என்பதுமே புரியும்.

இங்கே தமிழில் இலக்கிய விவாதங்கள் என்று பார்த்தால், புத்தக மதிப்பீடு என்று பார்த்தால், பெரும்பாலும் தனிநபர் துதியாகவோ அல்லது தனிநபர் வசைபாடலாகவோ இருப்பது இன்னும் போதிய முதிர்ச்சியை, படைப்பாளிகளே அடையவில்லை என்பது தெளிவாகவே புரிய வைத்த சில விஷயங்களை சமீபத்தில் பார்த்தேன்.

ஒரு உதாரணத்துக்கு எடுத்துக் கொண்டால், எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் போகிற போக்கில் கல்கியை ராஜேஷ் குமார் ரேஞ்சுக்குக் கீழே தள்ளிவிட்டுப் போய் விடுகிறார். சுஜாதாவுக்கும் அதே கதிதான்! கொஞ்சம் கூர்ந்து கவனித்துப் பார்த்தால்,  இலக்கிய விமரிசனம் ஆகட்டும், இலக்கியம் படைப்பதிலாகட்டும்,தன்னைத் தவிர வேறு யாருமே இல்லை என்று தம்பட்டம் அடித்துக் கொள்வது மட்டுமே மிச்சம் என்பது தெரியும். 

தி.ஜானகிராமனுடைய எழுத்துக்களில், "காமம் முதிர்ந்த பெண்களை" மட்டுமே இவர்களால் பார்க்க முடிகிறது  என்பது எழுதியவரின் குறையா அல்லது பார்ப்பவரின் குறையா? 

தி.ஜானகிராமனை படிப்பவர்களுக்கு, அவர் பெண்மையை வியந்து தலைமேல் வைத்துக் கொண்டாடிய அந்த அற்புதம் நன்றாகவே புரியும். புரியாதவர்கள், உயிர்த்தேன், அன்பே ஆரமுதே, நளபாகம் இந்த மூன்று புதினங்களில் ஏதாவது ஒன்றைப் படித்துவிட்டு அப்புறமாக அபிப்பிராயம் சொல்லட்டும்!

ஜெயமோகன் செய்யும் மொத்த விமரிசனமுமே இப்படித் தான் என்று முத்திரை குத்திவிட்டுப் போய்விட முடியாதபடிக்கு, அவருடைய வாசிப்பு அனுபவம், அவர் புரிந்து கொள்ள முயற்சிக்கும் விதம் இவற்றைப் பார்க்கும்போது, அவருடைய வாசிப்பின் பரந்த தளம் நன்றாகவே தெரிகிறது. ஆனால், முடிவுகளை முன்வைக்கும் விதம், சொல்லும் காரணங்கள் ஏற்றுக் கொள்ள முடியாதவையாக இருக்கின்றன. முக்கியமாக, ஒரு எழுத்தாளர் எழுதிய காலச் சூழலைக் கணக்கில் எடுத்துக் கொள்ளாமல், இன்றைய அளவீடுகளின் படி விமரிசிப்பது கொஞ்சம் சரியில்லை என்று தான் சொல்லத் தோன்றுகிறது.

வாசிப்பது எதற்காக? ஆரம்பிப்பது என்னவோ பொழுதுபோக்குக்காக  என்று தான் ஆரம்பிக்கும்! அப்புறம், வாசிக்கும்போதே, எழுத்தாளரின் எழுத்துக்களின் வழியாக ஒரு புதிய உலகத்தைப் பார்க்க முடிகிற அனுபவம் வரும்போது, வாசிப்பு, வெறும் பொழுதுபோக்கு என்ற நிலையில் இருந்து உயர்ந்து, தன்னைச் சுற்றியுள்ள சமுதாயத்தைப் புரிந்துகொள்ளும் முயற்சியாகப் பரிணமிக்கிறது. தன்னைச் சுற்றி நடக்கும் அவலங்களைப் பார்த்து எழும் கோபம், கதையில் வரும் ஏதோ ஒரு கதாபாத்திரத்தோடு ஒன்றி, அந்தப்பாத்திரம் கதையில் ஆவேசப் படும்போது, போராடும்போது தன்னையே அந்தப் பாத்திரத்தில் வைத்துப் பார்க்க ஆரம்பிக்கும் நிலை  என்று வெவ்வேறு திசைகளில் பயணிக்கிறது.

ஒரு உதாரணத்துக்காக, இர்விங் வாலஸ் எழுதிய தி ஆர் டாகுமென்ட்  புதினம், இந்தியாவில் நெருக்கடி நிலை பிரகடனப் படுத்தப்பட்டதை வைத்து, அதே மாதிரி அமெரிக்காவிலும் நடந்தால் என்ற ரீதியில் கற்பனை விரிகிறது. சம்பவங்கள் என்னவோ கற்பனை தான், ஆனால் சாத்தியங்கள் என்று பார்க்கும்போது உண்மை கற்பனையை விட விசித்திரமானது என்ற கூற்றுக்குத் தெளிவான விளக்கம் கிடைக்கிறதே! 

ஆர் டாகுமென்ட் புத்தகம் 1976 இல் வெளி வந்த போது அது இந்தியாவில் தடைசெய்யப் பட்டிருந்ததாக மட்டும் தெரியும். 1985 வாக்கில் தான் புத்தகத்தை முதன்முதலாக வாசிக்க சந்தர்ப்பம் கிடைத்தது. இப்போது அந்தப் புத்தகத்தை மறுபடியும் வாசித்துப் பார்க்கும் வாய்ப்புக் கிடைத்த போது. கற்பனையை விட நிஜம் மிகவும் விசித்திரமானது என்பதை மறுபடியும் கண்டு கொண்டேன்!

இப்போது கூட இந்தியாவில் முப்பத்தைந்து வருடங்களுக்கு முன்னால் இந்திரா காந்தி கொண்டுவந்த எமெர்ஜென்சி நாட்கள், அந்த இருபத்தொரு மாதங்கள் நீடித்த இருண்ட காலத்தைப் பற்றி முழு விவரங்களும் வெளியே வரவில்லை. இந்திய சீனப்போர் 1962 இல் நடந்ததைப் பற்றிய முழுவிவரங்களும் இன்னமும் வெளியே வரவில்லை. நேரு குடும்பத்தினர் பெருமையைக் குலைக்கிற எதையும் வெளியே விடுவதில்லை என்று என்னதான் பூட்டி வைத்தாலும், அத்தனை தணிக்கை, தடைகளையும் மீறி விஷயங்கள் வெளியே கசிந்துகொண்டுதானிருக்கின்றன.

இந்தப்பதிவுகளில் அறிமுகமான புத்தகங்களை எடுத்துக் கொண்டால், வெறும் புத்தக மதிப்புரை, அல்லது திறனாய்வு என்ற ரகத்தில் எதையுமே தொட்டுப் பேசவில்லை. ஒவ்வொரு புத்தகமும் எனக்குள் எழுப்பிய சிந்தனை, அல்லது தாக்கத்தை மட்டுமே பதிவு செய்து வந்திருக்கிறேன் என்பது எனக்கே தெரிகிறது. வாசிப்பவை எல்லாம் இலக்கியங்களாகத் தான் இருக்கவேண்டும் என்ற அவசியமில்லை. அதைப் பேசுவதும் இலக்கிய விமரிசனமாகத் தான் இருக்க வேண்டும் என்ற கட்டாயமும் இல்லை. முன் நவீனத்துவம், பின் நவீனத்துவம் என்றெல்லாம் அடைமொழியிட்டு அல்லது பிற்போக்கு முத்திரை குத்தி ஒதுக்கிவிட்டு போய்விட வேண்டிய அவசியமும் இல்லை.

அப்புறம் வாசிப்பது என்பதுதான் எதற்காக?

நம்முடைய முகத்தை அவ்வப்போது கண்ணாடியில் பார்த்துக் கொள்கிறோமே, அது போலத்தான்!

நம்மைச் சுற்றியுள்ள சமுதாயம், அதைப் பற்றிய பிரக்ஞை அல்லது கற்பனையில் பார்க்க முயற்சிப்பதைத் தவிர வாசிப்பு என்பது வேறென்னவாக இருக்க வேண்டும் என்று எதிர்பார்க்கிறீர்கள்?