கல்லெல்லாம் மாணிக்கக் கல்லாகுமா?

எது நல்ல எழுத்து என்று சொல்வதை விட எதுவெல்லாம் எழுத்து இல்லை என்று எளிதாகச் சொல்லிவிடலாம்!

அந்த அளவுக்கு, இப்போது எழுதிக் குவிப்பவர்கள் பெருகிவிட்டார்கள்! பெரும்பாலானவர்கள்,எழுதியதைப் படித்தார்களா, புரிந்து கொண்டார்களா என்பதே கூட சமயங்களில் தெரிந்துகொள்ள முடிவதில்லை, ஆனாலும் விமரிசனம் எழுத ஆரம்பித்து விடுகிறார்கள்! நாலுபக்கம் கிறுக்கித் தள்ளியதுமே, புத்தகம் எழுதுகிற ஆசையும் வந்துவிடுகிறது! சிறுகதைப் பட்டறை, உரையாடல் பட்டறைக்குப் போய்வந்தால், உலக மகா எழுத்தாளனாகி விட்ட மாதிரி, ஒரு look வந்துவிடுகிறது பாருங்கள், அங்கே தான் செம காமெடி!

ஒரு வாசகனாக, வாசித்ததைக் கொஞ்சம் யோசித்து யோசித்து உள்வாங்கிக் கொள்வதில் இருக்கும் சுகத்தை அனுபவித்துப் பார்த்த பிறகே, கொஞ்சம் எழுதலாம் என்ற எண்ணமே வந்தது. சாஸ்த்ரீய சங்கீதத்தைக் கொஞ்சம் நகாசு பண்ணி, மெலடியாக மெட்டமைத்துப் பாட்டுக் கேட்கும் பொது, நம்மையறியாமலேயே, மனம் ஒன்றிப்போய் நாமும் சேர்ந்து ஹம்மிங் செய்ய ஆரம்பித்து விடுகிறோமில்லையா, அதைப் போலத் தான் இதுவுமே என்று கூடத் தோன்றும்!

கல்லெல்லாம் மாணிக்கக் கல்லாகுமா?

கவியரசர் கண்ணதாசனின் பாடல் வரிகள்தான் எழுத்தைப் பற்றிய கேள்விக்குமே  விடையாகவும் இருப்பதைப் பார்க்க முடிகிறது!

பூவனம் வலைப்பதிவில் எழுத்தாளர் ஜீவி, தமிழுக்குப் பெருமை சேர்த்த ஜெயகாந்தன் என்று எழுத்தாளர்  ஜெயகாந்தனைப் பற்றிய தன்னுடைய எண்ணங்களைப் பகிர்ந்து கொண்டிருக்கிறார். முந்தைய பதிவிலுமே கூட இந்த வலைப்பதிவைத் தொட்டுத் தான் எழுத்து என்று ஒன்று பிறப்பது எப்போது என்ற கேள்வியை முன் வைத்திருந்தேன்.  

இந்தப் பதிவில் சிங்க(மாக) இருந்த ஜெயகாந்தன் என்று காவிரிமைந்தன்  என்ற பதிவர் ஜெயகாந்தனை வர்ணித்துவிட்டு, அதன் லிங்கையும் பூவனம் வலைப்பதிவில் "ஆனால் இப்போதுள்ள ஜெயகாந்தன் வேறு. முற்றிலும் மாறி விட்டார்" என்றும் விமரிசிக்கிறார். அதன் பின்னூட்டமாக ஜவஹர்லால் என்ற பதிவர் சொல்கிறார்:"நிச்சயம் ஜெயகாந்தன்தான். முரண்பாடுகளுக்குப் பெயர் போன அவர் செய்திருக்கும் இதுவும் முரண்பாடுதானே!"

வேறொரு பேட்டியில் ஜெயகாந்தன், அவரைப் பற்றிய விமரிசனங்களைப் பற்றி, சொன்னபதில் காவிரிமைந்தன், ஜவஹர்லால் போன்ற  விமரிசகர்களுக்குமே பொருத்தமான பதிலாகவும் இருக்கிறது! ஜெயகாந்தன், உயர்ந்து கம்பீரமாக நிற்கும் தருணம் இது என்றே நான்சொவேன்! 
 

"உங்கள் மீது மரியாதையும், நேசமும் வைத்திருக்கக்vகூடிய இடதுசாரி அமைப்புகள்,  உங்கள் மீது விமர்சனங்களையும்,  சில நேரங்களில்  ஆதங்கங்களையும்  வெளிப்படுத்தும் போது அவைகளை எப்படி எடுத்துக் கொள்வீர்கள்? 
 

அவர்கள் அப்படி செய்யாமல் இருக்க முடியாது என்றுதான். நான்கூட அங்கே இருந்திருந்தால் அதையேதான் செய்திருப்பேன். இந்த புரிதல் இருப்பதனால் அது என்னை பாதிப்பதில்லை. ஆனால் அவர்களை நான் பாதித்துக்கொண்டே இருப்பேன். அதுவே எங்கள் உறவின் ரகசியம். அப்புறம் கவனித்தீர்களா? 

அவர்கள் எல்லோரும் மாறிக் கொண்டே வருவதை. என் விஷயத்தில் கூட."

வெறும் கதைசொல்லி என்று ஒதுக்கிவிடமுடியாத ஆளுமை ஜெயகாந்தனுடையது!  தன்னுடைய சுயநலத்திற்காகப் பிரபலங்களின் நிழலில் நின்று கொண்டு தானும் பெரிய பருப்புத்தான் என்று சொல்ல முனைகிற எவனோ ஒரு crook வந்து கெடுத்துவிட முடியாத ஆளுமை ஜெயகாந்தனுடையது!

புதுச் செருப்பு கடிக்கும்! 1971 வாக்கில் வெளிவந்த சிறுகதை! 

அவன் இவ்வளவு நேரம் பேசிக் கொண்டிருந்ததால் நிறுத்தியிருந்த, கால் விரலிடுக்கில் எண்ணெய் விடுகிற காரியத்தில் முனைந்தாள்.

" என்ன காலிலே?"  என்று அவள் அருகே நகர்ந்து குனிந்து பார்த்தான் அவன்.

"போன வாரம் புதுச் செருப்பு வாங்கினேன், கடிச்சிருச்சுங்கோ. மிஷின் தைக்கிறதில விரல் அசையறதினால சீக்கிரம் ஆற மாட்டேங்குது." என்று சொல்லிக் கொண்டே இருந்தவள் அவன் முகத்தை நிமிர்ந்து பார்த்து ஒரு சிரிப்புடன் சொன்னாள்."பாத்தீங்களாங்கோ..செருப்புக் கூடப் புதுசா இருந்தாக் கடிக்குதுங்கோ....அதுக்காக பழஞ்செருப்பை  யாராவது வாங்குவாங்களாங்கோ?"

அவள் சிரித்துக் கொண்டுதான் சொன்னாள். அவன் அவள் கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டு அழுது விட்டான்.

நந்தகோபால்! புதிதாகக் கல்யாணமானவன் அவன்.

அவனுடைய உணர்வுகளையோ, தவிப்பையோ புரிந்து கொள்ளாமல்திரும்பிப் படுத்துக் கொண்டு  தூங்குகிற மனைவி. முதுகில் இரண்டு அறை வைத்தால் என்ன என்ற நினைப்பின் ஊடேயே, இதே மாதிரித் தன்னுடைய தகப்பன் தாயை நடுராத்திரி, போட்டு மிதிப்பதும் , ஐயோ பாவி சண்டாளா என்று தாய் அழுதுகொண்டே திட்டத் திட்ட தகப்பன் அவளை மீண்டும் மீண்டும் அடிக்கிற காட்சியும், மறுநாள் காலை இருவருமே எதுவுமே நடக்காத மாதிரி இயல்பாக இருக்கிறமாதிரி நடிப்பதையும் தனது பதினைந்து வயது வரை பார்த்து அதிர்ந்ததும் நினைவு வருகிறது.

யாருக்கு வேண்டும் இந்த திருமணம், பந்தம் உறவு எல்லாம் என்று சலித்துக் கொள்கிறபோது, அவனைக் கல்யாணம் பண்ணிக் கொள்ளத் தூண்டிய  அந்த சைத்தான்-கிரிஜாவின் நினைவு வருகிறது. சைத்தானைக் கட்டிக் கொண்டு வீட்டில் வைத்துக் கொண்டு அவளைப் போய்ச் சைத்தான் என்று சொல்கிறேனே, அவளைப் பார்த்து விட்டு வந்தால் என்ன என்று சட்டையை மாட்டிக் கொண்டு கிளம்புகிறான்.

கிரிஜா! இங்கிதம் தெரிந்தவள், இவனோடு குடித்தனமாகக் கொஞ்ச நாள் இருந்தவள். தொழிலாக இல்லாமல், நம்பிக்கை, தேவையின் அடிப்படையில் வேறு சிலரோடும் படுக்கையைப் பகிர்ந்து கொண்டவள். அவளோடு பேசிக் கொண்டிருந்தாலே மனதுக்கு இதமாக இருக்கும் அதற்காகத் தான், வேறு எதற்காகவுமில்லை என்று தன்னை சமாதானப் படுத்திக் கொண்டே கிரிஜாவின் வீட்டுக்குப் புறப்படுகிற பின்னணியில், இருவருக்கும் ஏற்பட்ட உறவை சுருக்கமாக சொல்கிறார் ஜெயகாந்தன். தன்னுடைய தாய், தன்னைத் திருமணம் செய்துகொள்ள வற்புறுத்துவதை, அவளிடம் சொல்லி, தன்னுடைய தயக்கத்தையும் பகிர்ந்து கொள்கிற சிநேகிதம், "அம்மாவை உங்க நயினா அடிச்சாருங்கிறதுக்காகவா கல்யாணம் வேண்டாம்னு சொல்றீங்க? நீங்க உங்க பொஞ்சாதியை அடிக்காம இருங்க." என்று கனிவோடு சொல்கிற இங்கிதம், உறவிலேயே, செல்லமாக வளர்க்கப் பட்ட பெண் ஒருத்தியை திருமணம் பேசியிருப்பதைச் சொல்லும்போது . அவள் மனத்துள் அவளே அறியாத வண்ணம் ஒரு  ஏமாற்றமும் வருத்தமும் இருந்தாலும், மனம் நிறைய அவனை சந்தோஷமாக வாழ்த்துகிற  காதலின் ஒரு புறமும் சொல்லப் படுகிறது.

திடீரென அவன் வந்து நின்றதில் ஒரு அதிர்ச்சி, உள்ளூர ஒரு சந்தோஷம். மண வாழ்க்கை எப்படியிருக்கிறது என்று அவனை விசாரிக்கிறாள்.
நந்தகோபால் தன்னுடைய மனைவி பாராமுகமாக இருப்பதையும், ஊரில் இருந்து வந்ததில் இருந்து ஒரே அழுகையும் பிடிவாதமுமாக இருப்பதையும் சொல்லி, உன்னையே கல்யாணம் செய்து கொண்டிருக்கலாம் என்று திரும்பத் திரும்ப அவன் மனைவி அவனைப் புறக்கணித்ததில் எழுந்த அவமானத்தைப் பற்றியே பேசிக் கொண்டிருக்கிறான்.

அவனைத் தேற்றுகிறாள்! எப்படி!!

கல்யாணம்  ஆனதினாலேயே அவன் மனைவி, பாவம் சிறு பெண்  அவனுக்குச் சமமாகி விடுவாளா?  செல்லமாக வளர்ந்தவள், திடீரென்று ஊர்விட்டு வந்து, தனியாக..குழந்தைப் பெண்தானே? நீங்கள் அனுபவமுள்ளவர். அந்தப்பெண்ணுக்கோ எல்லாம் புதிது அல்லவா? ஆண் என்றாலே பயம், அருவருப்பு கூட   வருமே! நான் உங்களிடம் இயல்பாக இருந்தேன் என்றால், அதற்கு எக்ஸ்பீரியன்ஸ் தானே கரணம்! அதே எக்ஸ்பீரியன்ஸ் தானே  கல்யாணம் செய்து கொள்ள டிஸ்க்வாலிபிகேஷனுமாகவும் ஆகிப் போனது? உங்கள் மனைவியை விட நீங்கள் அனுபவஸ்தர் என்பதை நினைவில் வைத்துக் கொண்டு,  அவள் குழந்தை என்று பொறுத்துப் போனால், எல்லாம் போகப் போகச் சரியாகிவிடும்.

அவள் பேசப் பேச, மனம் லேசாவதை அவன் உணர்கிறான். இவளைத் தேடி வந்தது எவ்வளவு நல்லதாகப் போய்விட்டது?

கதை அவள் கால்விரல் புண்ணுக்கு செருப்புக் கடித்த காயத்திற்கு எண்ணெய் ஊற்றுவதில் திரும்புகிறது.

செருப்புக் கூடப் புதியதாக இருக்கும்போது கடிக்கிறது! அதற்காகப் பழைய செருப்பை யாராவது வாங்குவார்களா என்ன?

கிரிஜா சிரித்துக் கொண்டே தான் நந்தகோபாலிடம் கேட்கிறாள்! அவன் அவள் அவள் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு அழுவதோடு இந்தக் கதை முடிகிறது. அந்தக் கடைசிக் கட்ட உரையாடலைத் தான் முதலில்பார்த்தோம்!

கேள்வி இன்னமும் அப்படியே இருக்கிறது அல்லவா? எத்தனை தரம் படித்தாலும் இந்த கேள்வி எதிரொலித்துக்  கொண்டே இருப்பதை நிறுத்த முடியவில்லையல்லவா!

அதுதான் ஜெயகாந்தன்! யோசிக்க வைக்கும் எழுத்து, நல்ல எழுத்து இதை விட வேறு என்ன இருக்க முடியும்?



ஜேகே என்று நண்பர்களால் செல்லமாக அழைக்கப்படும் ஜெயகாந்தன், தனக்கென்று எந்த ஒரு பிம்பத்தையும் ஏற்படுத்திக் கொள்ள முனைந்தவர்  இல்லை . உண்மையைச் சொல்லப் போனால், பிம்பங்களை உடைக்கிற மாதிரித் தான் அவருடைய புயல் வேகத்திலான எழுதும் காலம் இருந்திருக்கிறது. மாறிக் கொண்டிருக்கும் இயல்பைத் தன்னிடம் காண முடிந்த அளவுக்கு மற்றவர்களிடத்திலும் காண முடிந்து அதை ஏற்றுக் கொண்ட பக்குவம் அவரிடம் இருந்தது. அவருடைய உலகத்தைக் கண்டு மிரண்டவர்கள்ஏராளம்!

தான் ஜேகேயைப் பற்றிக் கொண்டிருந்த பிம்பம் உடைந்ததைப்  பற்றிய ஒரு  விமரிசனத்தை இங்கே கீற்று தளத்தில் வாசிக்கலாம்!

அலங்கார வார்த்தைகளின் அடுக்கு, எதுகை மோனை, எழுத்துச் சித்தர், கருத்துப் புத்தர் என்ற அடைமொழிகள் எதுவுமே இல்லாமல், காமத்தைத் துணைக்கழைத்துக் கொள்ளாமல், உபதேசம் செய்வது, ஊரை ஏமாற்றுவது இப்படி எந்த போலித்தனமுமில்லாமல், வாழ்க்கையின் நிதர்சனம், யதார்த்தம் நெற்றிப் பொட்டில் அறைகிற மாதிரி,

சொல்ல முடியுமானால் --

அது எழுத்து!