எழுத்து, வாசிப்பு என்பது வெறும் வார்த்தைகளின் அடுக்கு மட்டும் தானா?

எழுத்தும் வாசிப்பும் என்பது இருமனம் கலக்கும் வித்தைக் களம் என்ற சிறுகுறிப்போடு எழுதிவரும் பூ வனம் பதிவரும் எழுத்தாளருமான ஜீவி முந்தைய பதிவில் எழுத்து சி.சு.செல்லப்பா எழுதிய வாடிவாசல் கதையை யாரேனும் அறிந்திருப்பார்களா என்று பின்னூட்டத்தில் இப்படி ஆதங்கப்பட்டிருந்தார். 

பொங்கல் என்றாலே ஏறு தழுவுதல் என்று என்னவெல்லாமோ சொல்கிறார்கள். அதன் பிரதிபலிப்பு புத்தகக் கண்காட்சியில் இருக்க வேண்டாமா?.. சி.சு. செல்லப்பாவின் வாடிவாசல் நாவல் பற்றி எத்தனை பேருக்குத் தெரியும் என்று தெரியவில்லை. தெரிந்தாலல்லவா வாங்குவதற்கு?.. ஒரு புத்தகத்தின் அட்டைப்படம் தான்

எளிதில் வாங்குவோரை கவரும் என்பதனை இந்தப் பதிப்பகங்கள் நன்றாகத் தெரிந்து வைத்திருக்கிறார்கள். புத்தகங்களின் உள்ளடக்கத்தைக் குறித்து அத்தனை அலட்சியம்!

   

இங்கே ஒன்பது வருடங்களுக்கு முன்னால் எழுதியதை மீண்டும் நினைத்துப் பார்க்க வைத்துவிட்டதோ? 

எழுத்து! இந்தப் பதிவைப் படித்த போது, எது எழுத்து, எழுத்து என்ன என்னவெல்லாம்  செய்யக் கூடியது என்ற சிந்தனைகள் சிறகடித்துப் பறக்க ஆரம்பித்தன. புத்தகக் கண்காட்சியைப் பற்றிய முந்தைய பதிவில்  ஒரு சக பதிவர் நான் சொன்னதைப் பற்றி கொஞ்சம் வருத்தப் பட்டிருந்ததுமே நினைவுக்கு வந்தது. தி.ஜானகிராமனை வாசிக்காதவர் வாசகரே இல்லை என்ற தொனியில் நான் எழுதியிருந்ததாக,  வலைப்பதிவுகளில் கிறுக்கிக் கொண்டிருப்பவர்களில் இன்னும் ஐம்பது ஆண்டுகளில் கொண்டாடப்படும் எழுத்தாளர் எவரும் வரப்போவதில்லை என்று நான் நினைப்பது போல ரொம்பவுமே வருத்தப் பட்டிருந்தார்.

உண்மை என்னவென்றால், தி.ஜானகிராமனை நான் ஒரு வெறியோடு வாசித்திருக்கிறேன் என்பது எந்த அளவு உண்மையோ, அதைவிட வெறித்தனமாக நா.பார்த்தசாரதி, அகிலன், பி.வி.ஆர், ரா.கி.ரங்கராஜன், கண்ணதாசன், மு.மேத்தா, வைரமுத்து, வல்லிக் கண்ணன், அசோகமித்திரன், மௌனி, லா.ச.ராமாமிருதம், இப்படி  இன்னும் நிறைய எழுத்தாளர்களை வாசித்த காலம் உண்டு. நாடோடி என்ற பெயரில் நகைச்சுவையாக எழுதிக் கொண்டிருந்த ஒரு எழுத்தாளரை நண்பர் அறிந்திருப்பாரா என்று எனக்குத் தெரியாது!

கல்கி, புதுமைப் பித்தன்,தேவன் முதற்கொண்டு,பல எழுத்தாளர்களுடைய படைப்புக்களை, அவர்களுக்குப் பிந்தைய தலைமுறையில் பிறந்தவன் என்றாலுமே கூட  தேடிப்பிடித்துப் படித்த அனுபவமும், அலுப்பூட்டுவதாக இருந்த போதிலுமே கூட, வடுவூர் துரைசாமி ஐயங்கார் எழுதிய மர்ம நாவல்களைக் கூட விடாமல் படித்த காலம் ஒன்று இருந்தது. ஆக, நபரை வைத்து அல்ல என்னுடைய மதிப்பீடு! அவர்களுடைய எழுத்து எனக்குள் எத்தகைய தாக்கத்தை உண்டாக்கியது என்பது ஒன்றே, ஒரு புத்தகத்தை அல்லது எழுத்தாளரை மதிப்பிட, இன்றைக்கும் நான் பயன்படுத்துகிற ஒரே அளவு கோலாக இருந்துவருகிறது. இன்றைக்கு ஜெயமோகன் கூட அம்மா வந்தாள் கதையை அவருக்குத் தெரிகிற  கோணத்தில் அவரது வலைப்பக்கங்களில் விமரிசித்திருக்கிறார். ஜெயமோகன் விமரிசனம் சரியா தவறா என்ற கேள்விக்குள்ளேயே நான் போகப்போவதில்லை. ஜெயமோகனை எனக்குப் பிடிக்கிறது என்பதற்காக ஆதரிப்பதோ, அல்லது பிடிக்காது என்பதால் கல்லெறியும் ரகத்தையோ சேர்ந்தவனில்லை.

எந்த ஒரு இருவரும் ஒரே வானவில்லைப் பார்க்க முடியாது என்கிறது நவீன அறிவியல். அதே மாதிரித் தான், சுற்றியுள்ள உலகத்தைப் பற்றி நமக்கு எந்த அளவுக்குத் தெரியுமோ, அந்த அளவுக்குள் நம்முடைய பார்வையும் குறுகிப் போய் விடுகிறது. அதே மாதிரித்தான், எழுத்தும்! வார்த்தைகளில் இல்லை உண்மையான ஜாலம்! எழுத்து, வாசிப்பு என்பது வெறும் வார்த்தைகளின் அடுக்கு மட்டும்அல்ல. 

தில்லானா மோகனாம்பாள் என்றவுடன் சிவாஜி கணேசனும், பத்மினிப் பாட்டியும் தான் நினைவுக்கு வருகிறார்கள்  இல்லையா? 

எனக்கோ, கொத்தமங்கலம் சுப்பு, எழுத்தில் வடித்த வடிவம் மட்டும் தான் முன்னுக்கு வந்து நிற்கிறது!தஞ்சை மண்ணின் இசை வேளாளர்களை, அந்த மண்ணுக்கே உரிய இசை ஞானத்தை அறிந்துகொள்ளக் கிடைத்த வாய்ப்பாகவே தான் தெரிகிறது. ராவ் பகதூர் சிங்காரமும், இன்னும் பிற கதை வடிவங்களும் கூட கொத்தமங்கலம் சுப்புவின் எழுத்தாளுமையை  நினைவுபடுத்திக் கொண்டிருப்பதாகவே இன்றைக்கும் படுகிறது. 

கதைகளில் வரும் பாத்திரங்கள் ஒவ்வொருவரும் உயிரோடு வந்து என்னோடு பேசுவதாகவே, ஒவ்வொருமுறையும்  இவர்களது எழுத்தைப் படிக்கும் போது உணர்கிறேன். அந்த மாதிரித் தான், மோகமுள் பாபுவாகட்டும், அன்பே ஆரமுதே நாயகன் அனந்தசாமியாகட்டும்,  அம்மா வந்தாள் அப்புவாகட்டும்,  இந்தக் கதைகளில் வரும் சின்னச் சின்னப் பாத்திரங்களைக் கூட, என்னைச் சுற்றியுள்ள மனிதர்களில் பார்க்க முடிவது கூட ஒரு காரணமாக இருக்கலாம்!

திரு ஜீவி, பூவனம் என்ற தனது வலைப்பதிவில் எழுத்தைப் பற்றி எழுதியிருந்த ஒரு சிறு பதிவு, வரிசையாக எனக்குள் ஒரு தொடர் சிந்தனையாக ஓட  ஆரம்பித்தது.அவருடைய பதிவில் பின்னூட்டமாக 

"உணர்வுகள் எல்லோருக்கும் பொது என்றாலும் 
உணர்வதில் பலவிதமான படித்தரம்!
உணர்ந்ததுபோதாதென்று அதை நளினமாய் பிறருக்கும் 
வெளிப்படுத்துவதே எழுத்து!அதுவே அதன் தனிச் சிறப்பு!

எழுதுவதனால் கவிஞனோ எழுத்தாளனோ பிறப்பதில்லை!
அனுபவத்தை உள்வாங்கிக் கொண்டு அதனைப் பக்குவமாய்ச் சொல்ல 
அதைப் படிப்பவர் தங்கள் சொந்த அநுபவமாய் அங்கே அறியும்போது 
எழுத்தும் பிறக்கிறது! எழுத்தாளன், கவிஞனும் கூடவே பிறக்கிறான்!

அனுபவமே எழுத்து! அந்த எழுத்தே சுகமான அனுபவம்! வாசிக்கும் அனுபவம்! 

வீணையும் மீட்டும் விரல்களும் கூடும்போது பிறக்கும் இசை போல
எழுத்தும் வாசிப்பும் ஒருசேரக் கூடிடும்போது அங்கே விளைவது அற்புதம்! 
அதியற்புதம்!அதிசயம்!"

இப்படி எழுதிவிட்டுத் திரும்பிப் பார்த்தால், கிட்டத்தட்ட இதே நிலையை திரு R P ராஜனாயஹம் தன்னுடைய வலைப்பதிவில்சொல்லியிருக்கிறார்!

"1951வது ஆண்டில் அப்படி அந்த விளையாட்டை விளையாடிய ஒரு நாள் வில்லியம் பர்ரோஸ் குறி பார்த்து ஜோன் வோல்மரின் இரு கண்ணுக்கு நடுவே சுட்டு விட்டான். ஜோன் வோல்மரின் மரணம் நிகழ்த்தப்பட்டது இவ்விதமே.

எட்டு வருடம் கழிந்த பின் வில்லியம் பர்ரோஸ் எழுதிய நாவல் 'Naked Lunch' .

ஹென்றி மில்லர் உணர்ச்சிப்பூர்வமாக ' அமெரிக்காவின் என் காலத்து ஒரே எழுத்தாளன் வில்லியம் பர்ரோஸ் தான்!' என்று சொல்லும்படியானது.

வில்லியம் பர்ரோஸ் சொன்னான் :"I would have never become a writer but for Joan's Death."

எழுத்து என்றால் என்ன என்று நினைக்கிறீர்கள்?