அசுரன் பட விமரிசனம்! வெக்கை எழுதிய பூமணி நேர்காணல்!

ச்சும்மா ஜாலிக்கு என்றே எழுதாமல் இந்தமுறை ஒரு சமீபத்தைய திரைப்பட விமரிசனம்! அதுவும் என்னுடையது இல்லை! வலைப்பதிவுகளில் பதிவர் வால்பையனோடு கூட்டாளியாக அறிமுகமான நண்பர் ராஜன் ராதாமணாளன் முகநூலில் எழுதியிருந்த விமரிசனம்! அதுவே நன்றாக இருந்ததால் அவருக்கு நன்றியுடன் இங்கே பகிர்வாகப் பார்க்கலாமா?  ஒரு கதையாக பேனாபிடித்து எழுதுவதைத் திரைக்கதையில் அப்படியே கொண்டுவர முடியாது என்பதைத் தொடர்ந்து தமிழில் மட்டும்தான் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறோமா?  இதுதான் எனக்கிருக்கும் கேள்வி. 

Rajan Radhamanalan

நேற்று, முற்பகல் 7:06 · 

வெக்கையை ஒரு mainstream சினிமாக்குவதில் உண்டான முக்கியப் பிரச்சனையே நாவலில் தந்தையும் மகனும் தலைமறைவாவதற்குச் சொல்லப்பட்டிருக்கும் காரணம் தான். அடுத்து வேறெந்த புற அழுத்தமும் இல்லாமல் நான்கைந்து நாட்களுக்குப் பிறகு இருவரும் கோர்ட்டில் சரணடையப் புகுவதெல்லாம் நிஜவாழ்வில் இயல்பாக நடக்கக் கூடியது தான் என்பதை ஒரு இலக்கியப் பிரதியை வாசிக்கக் கூடிய மனம் இட்டு நிரப்பிக் கொள்ளும். ஆனால் கமர்சியல் சினிமாவில் அந்த யதார்த்தம் எடுபடாமல் போகலாம்.

ஆக, இவ்விரு தர்க்கங்களையும் அடைக்க வடக்கூரானும் அவனைச் சார்ந்த ஒரு கும்பலும் typical சினிமா வில்லன்களாக சித்தரிக்கப் பட்டிருக்கின்றனர். நாவலில் வரும் “சின்னப்பய வெட்டிப்புட்டான் நமக்கு வக்கில்லாமப் போச்சே” என்ற அப்பனின் கழிவிரக்கமும், தன் அய்யாவின் மீது சிதம்பரத்திற்கு இருக்கும் மதிப்பும் மரியாதையும் அசுரனில் இல்லை. சுவாரசியமான இருமைக்காகவும் ப்ளாஷ்பேக் பில்டப்புக்காகவும் “அண்ணனுக்கு பதில் நீ செத்திருந்தாலாச்சும் குடும்பம் உருப்பட்டிருக்கும்” என்று அப்பனின் முகத்துக்கு நேரே சொல்லக் கூடியவனாக சிதம்பரத்தை மாற்றியிருக்கின்றனர்.

நாவலில் டீட்டெய்லாகச் சொல்லப்படும் கரிசல் நிலத்தின் வெக்கை, காட்டுக்குள் இறங்குவதன் கஷ்டம், சோற்றுக்குப் படும் பாடு, படிக்கும் போதே கால் வலிக்கக் கூடிய பெரு நடையெல்லாம் சினிமாவில் சாத்தியமும் இல்லை எடுத்தால் பார்க்கவும் ஆளிருக்காது என்பதால் அவற்றை விலக்கியதைக் குறை சொல்ல முடியாது. ஆனால் ஏனோ அய்யா புகைக்கும் பீடிப்புகையிலிருந்து அத்தை - மகள் என்ற மாமன் குடும்பம் வரை காணாது போயிருக்கிறது. அதே சமயம் மகன்களைப் பாதுகாப்பதில் சிவசாமியின் குணவார்ப்பு சினிமாவில் சற்று விரிந்திருக்கிறது.

ஆக, வெக்கை முதல் பாதியோடே முடிவடைகிறது. இரண்டாம் பாதியில் பெரும்பாலும் வேறு களம், வேறு மனிதர்கள், வேறு ஒரு பிரச்சனையை நோக்கிக் கதை சென்றுவிடுகிறது. சிவசாமி இந்த ஊருக்கு வந்து சேர்ந்ததற்கு நாவலில் இருந்த சிறிய lead ஐ வைத்து வேறு கதை பின்னிவிட்டார்கள்.

வெற்றி மாறன் படங்களில் வஞ்சம், துரோகம், ரிவெஞ்ச் போன்ற Human emotions ஒரு craft ஆகவே செதுக்கப்படுவதைக் காணமுடியும். ஜாலக்காரனின் லாவகத்துடன் அவை Disclose செய்யப்படும். இந்தத் துல்லியமே அவர் படங்களில் compassion குறைவாக இருப்பதாய் (எனக்கு) ஒரு தோற்றத்தைக் கொடுத்திருக்கிறது.

அசுரனில் இந்தத் துல்லியம் இல்லை. Gray shade மனிதர்கள் இல்லை அல்லது அப்படி நினைத்துச் செய்த கதாபாத்திரங்கள் முழுமையாக ஆகி வரவில்லை. மறுபுறம் இரக்கமும் கருணையும் ஆர்கானிக்காக அமைந்திருக்கிறது. இந்தச் சமநிலை எதேச்சையானதாகக் கூட இருக்கலாம்.

வெக்கையில் சாதி சார்ந்த கோணம் அனேகமாகக் கிடையாது அல்லது மிகவும் subtle ஆக இருந்தது; ஆனால் அசுரனில் சாதியின் பெயர் தவிர்த்து மீதியெல்லாம் விளக்கமாகச் சொல்லப்பட்டு விடுகின்றது. ( சேஷாத்திரி தவிர - அதெற்கென்ன அவசியம் என்றும் புரிபடவில்லை.) இந்த இரண்டாம் பகுதி இன்றைக்கு நாடிருக்கும் நிலைமைக்கு மிகவும் முக்கியம் தான்; ஆனால் அதில் கலையமைதி கூடிவரவில்லை.

வெற்றிமாறன் இனி அவரே நினைத்தாலும் ஒரு மோசமான படத்தை எடுக்க முடியாது என்று சொல்லக்கூடிய அளவு கன்ஸிஸ்டன்சியை நோக்கிச் சென்று கொண்டிருக்கிறார்.  

மூலக்கதையை எழுதிய எழுத்தாளர் பூமணி இந்தப் படம் குறித்து என்ன நினைக்கிறார் என்று இந்து தமிழ்திசையில் ஒரு நேர்காணல். அவருக்கும், அவருடைய பார்வையில் படம் எடுக்கப்பட்டிருந்தால் உலகத்தரத்துக்குப் போயிருக்கும் என்றுதான் படுகிறது.    

எழுத்தாளர் பூமணியின் ஆதங்கம் நியாயமானதுதானா? எனக்கென்னவோ அது சரிதான் என்று தோன்றவில்லை  அதே மாதிரி ராஜன் ராதாமணாளன் சொல்கிற மாதிரியும் இல்லை!  நாவல் வடிவத்தை அப்படியே திரையில் கொண்டுவரமுடியுமா என்ற சந்தேகம் எனக்குள் நீண்டநாட்களாகவே இருக்கிறது.

படத்தை பார்த்துவிட்டுத்தான் முடிவு செய்ய வேண்டும் .

மீண்டும் சந்திப்போம்.